Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2015

Λεωφορείον ο Πόθος


Τους πέτυχα μέσα στο δεκάρι που πήγαινε στο σταθμό.Κάθονταν όρθιοι στο διάδρομο ανάμεσα στις θέσεις ακουμπώντας πίσω τις πλάτες τους.Οι ώμοι τους αγγίζονταν τόσο απαλά και ανάλαφρα σα φύλλο που χορεύει στο αεράκι. Δεν κοιταζόντουσαν·είχαν στραμμένα το πρόσωπά τους προς τα παράθυρα και κοιτούσαν έξω χωρίς να μιλάνε σαν να παρατηρούσαν τη διαδρομή, σαν να ‘ναι η γκρίζα Εγνατία το πιο ενδιαφέρον θέαμα.Δεν άκουσα λέξη απ’ τα χείλη τους μέχρι την Αριστοτέλους που κατέβηκαν, τα χέρια τους όμως τα χαν απλωμένα στο σιδερένιο δοκάρι της θέσης, αυτό που στηριζόμαστε για να μην πέσουμε. Τα ‘χαν απλωμένα και οι παλάμες τους ήταν η μια πάνω στην άλλη και δεν άφησαν ούτε λίγο η μία την άλλη παρά μόνο η μία σηκώθηκε για λίγα δευτερόλεπτα για να στρώσει μια ατίθαση μπούκλα στο πρόσωπο το διπλανό.

Κι εγώ καθόμουν απλά και τους έριχνα που και που καμια ματιά διακριτική γιατί τέτοιες εικόνες είναι ό,τι πιο όμορφο μπορείς να δεις γύρω σου. Δε θα ‘ταν πάνω από είκοσι ετών τα παιδιά. Είχαν ακόμη αυτή την άγουρη νιότη·κι ο έρωτάς τους άγουρος φαινόταν, αλλά αυτή η τρυφεράδα και η αθωότητα που αναδυόταν μέσα από τα ενωμένα τους χέρια απλά τους έκανε να στραφταλίζουν κάτω από τα λευκά φώτα του λεωφορείου χωρίς να το καταλαβαίνουν. Ήταν τα πιο γλυκά κι όμορφα πρόσωπα επιβατών εκείνο το βράδυ.
Είμαι σίγουρη πως ήταν η πρώτη τους σχέση, η πρώτη φορά που τους χτύπησαν τα διαβόητα βέλη…Φαινόταν πως ήταν όλα ‘’πρώτα’’ και ζήλεψα γιατί τα ‘’πρώτα’’ και ο πρώτος έρωτας είναι once in a lifetime, πριν φας τις σφαλιάρες σου και ενηλικιωθείς πραγματικά και πάψεις πια να πιστεύεις στο ‘’για πάντα…’’ γιατί τελικά δεν ήταν για πάντα και τα μεγάλα λόγια δε βγαίνουν πια καθόλου εύκολα από το στόμα σου.
Όμως απ’ την άλλη ο έρωτας είναι έρωτας και η πρώτη φορά δεν είναι ποτέ πια πρώτη φορά και σίγουρα κάπου στην ψυχή πια βρίσκονται κάποιες ουλές, αλλά νομίζω πως όπως τα παιδιά στο δεκάρι και η Μπλανς Ντιμπουά στο δικό της λεωφορείο, έτσι κι εμείς θ’ ασκήσουμε βέτο και θα τα βάλουμε στην άκρη όλα τ’ άσχημα και δε θα θέλουμε πια ρεαλισμό, αλλά μαγεία! Και αν δεν υπάρχει, θα τη φτιάξουμε μόνοι μας.


1 σχόλιο:

  1. Όμορφη εικόνα! Η μαγεία της πρώτης φοράς είναι αυτή που μένει ανεξίτηλη και σε συντροφεύει για πάντα, ιδίως όταν έχει και αίσιο τέλος.
    Την καλημέρα μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή