Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2015

Ο δικός μου ο δρόμος


Η διεύθυνσή μου, το σπίτι μου για κάτι παραπάνω από τέσσερα χρόνια ήταν σ' ένα δρόμο στις Σαράντα Εκκλησιές, την προσφυγική γειτονιά που απλώνεται στο λόφο πάνω από τα πανεπιστήμια. Η Γεωργίου Βιζυηνού·μια ανηφόρα, μια ζόρικη ανηφόρα που ξεκινά από το άγαλμα του Βιζυηνού και σε φέρνει στη καρδιά της γειτονιάς. 
Είναι η ανηφόρα που στα πεζοδρόμιά της σωριάστηκα πολλές φορές. Γλιστρούσα απ' τα πεσμένα φύλλα, έπεφτα μόνη μου-φυσιολογική λειτουργία για 'μενα- έσκισα τζιν και κολαν κι έλεγα πως με μάτιαζαν απ' το βενζινάδικο που 'ναι πάνω στο δρόμο γι' αυτό έπεφτα κάνοντας εντυπωσιακές βέβαια πιρουέτες!
Είναι η ανηφόρα που τα λεωφορεία, τα μίνι μπας που σκαρφαλώνουν στις Σαράντα Εκκλησιές αγκομαχάνε για να τη βγάλουν πέρα και τα καλοκαίρι ειδικά νομίζεις πως αν είχαν στόμα θα φώναζαν ''φτάνει ως εδώ!'' και πολλές φορές μάλιστα δεν αντέχουν και μένουν εκεί στη μέση του δρόμου και πάλι καλά που δεν σπρώχνουμε όλοι μαζί.
Είναι η ανηφόρα που μέσα από τα δέντρα της και τις φυλλωσιές ξεπροβάλλουν φανοί, απ' αυτούς που τώρα κάποιος θα χαρακτήριζε vintage, για αυτή την από άλλη εποχή κοψιά τους, αλλά δεν ξέρω αν είναι vintage, εγώ ξέρω πως έδιναν το πιο γλυκό κίτρινο φως τα βράδια που γυρνούσα στο σπίτι. Κι όταν ερχόταν κι ο χειμώνας κι έφερνε μαζί του την ομίχλη, τότε αυτή κουκούλωνε και φώτα και δέντρα και εμείς περπατούσαμε μέσα της και η ανηφόρα δε φαινόταν καλά καλά πού κατέληγε, αλλά ήταν το πιο μυθιστορηματικό σκηνικό. Κι εδώ που τα λέμε ποιος δε θα 'θελε να ζήσει έστω κι για λίγο σαν μυστηριώδης ήρωας μυθιστορήματος που περπατάει στα σκοτεινά σηκώνοντας το γιακά του παλτού του;
Είναι μια ανηφόρα σαν όλες τις άλλες, αλλά τόσο διαφορετική απ' όλες τις άλλες. Είναι ζόρικη και σου ανεβάζει τους σφυγμούς και σε κάνει ν' αναπνέεις πιο γρήγορα. 
Όταν την ανέβεις όμως σιγά σιγά (έστω κι αν σε λένε Ανθή και ανεβαίνοντας έφαγες τα μούτρα σου και νόμιζες πως θα κατρακυλίσεις κάτω) τότε νιώθεις το επικλινές έδαφος από κάτω σου σαν βάθρο που σε σηκώνει ψηλά, είτε για να δεις τη Θεσσαλονίκη μπρος στα μάτια σου, είτε για να πεις στον εαυτό σου ''Τα κατάφερα!''
Είναι σαν κάθε ανηφόρα που δεν πρέπει πια να μας τρομάζει, ούτε να μας κουράζει η σκέψη της ανάβασής της. Είμαστε εδώ για να ατενίσουμε τη θέα από ψηλά, από το δικό μας το δρόμο!

3 σχόλια:

  1. Τί γλυκό κείμενο για τη... δική σου ανηφόρα!
    Έκανα εικόνα την κάθε σου φράση! Υπέροχος επίλογος!
    Φιλιά πολλά και καλή συνέχεια στην... ανάβαση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ευχαριστούμε για την βόλτα στην ομορφη γειτονιά σου Ανθή! Πολύ γλυκο κείμενο!

    "Είναι σαν κάθε ανηφόρα που δεν πρέπει πια να μας τρομάζει, ούτε να μας κουράζει η σκέψη της ανάβασής της. Είμαστε εδώ για να ατενίσουμε τη θέα από ψηλά, από το δικό μας το δρόμο!"

    Αυτό μάρεσε υπερβολικά πολυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πόσο μ'αρέσουν οι άνθρωποι που βλέπουν με διαφορετικό τρόπο και το πιο απλό πράγμα στην καθημερινότητα..
    Και που δίνουν μια ποιητική αίσθηση στο κάθετι.. Δεν συναντώ εύκολα, γι'αυτό το αναφέρω!
    "το πιο γλυκό κίτρινο φως" με συγκίνησε αυτή σου η περιγραφή!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή