Ε καλά...δε με σινεπήρες!

Έπεσε στο μάτι μου και λέω δε μπορεί, όχι δε γίνεται, δεν είναι δυνατόν! Mα τελικά είναι... Ναι, αυτό το Φεβρουάριο θα κατακλυστούμε και πάλι από ερωτισμό της πλάκας, στερεοτυπικά κλισέ και δαγκωμένα χείλη. Πάλι θα βλέπουμε παντού το σποτάκι με το ζεύγος που θα προσπαθεί να πείσει για παθιασμένο, αλλά θα το υποστούμε κι αυτό το μαρτύριο. Και τώρα που το συνειδητοποιώ δεν έχω αναφερθεί καν στο όνομα της ταινίας, αλλά δε χρειάζεται θα 'χετε καταλάβει. Το hint με τα δαγκωμένα χείλη φτάνει από μόνο του, γιατί εξάλλου ήταν και το μόνο που έκανε η πρωταγωνίστρια. Δαγκωνόταν. Της είπαν ότι είναι σέξι και λέει τώρα που βρήκαμε πιπέρι ας βάλουμε και στα λάχανα. 

Το Φεβρουάριο λοιπόν θα προβληθούν οι Πενήντα πιο σκοτεινές αποχρώσεις του γκρι. Προετοιμαστείτε! Αυτό το πενήντα πιο σκοτεινές μου κάνει πολύ άγριο και πρόστυχο. Τσουτσουριάσαμε!

Πολύ φοβάμαι πως και αυτή τη φορά θα γίνει sold out η ταινία και πραγματικά πιστεύω πως μια τέτοιου είδους κοσμοσυρροή χρήζει κοινωνιολογικής έρευνας. Το δέχομαι να πει κάποιος θέλω να πάω να δω μια ταινία πορνό ή αισθησιακή τέλος πάντων. Δέχομαι επίσης το να θέλει κάποιος να δει μια κλασσική χαζοαμερικάνικη ερωτική κομεντί ή δραμεντί. Τούτο το πράγμα όμως δεν είναι τίποτα από τα δύο. 

Συνειδητοποιώ ,βέβαια, πως μιλάω τόση ώρα για μια ταινία που δεν έχω καν δει, παρά μόνο το trailer της. Όμως είμαι προκατειλημμένη και δε θέλω να τη διώξω κι αυτήν την προκατάληψη. Η πρώτη ταινία παίρνει -1/10. Τέρμα. Και είμαι σίγουρη και για τη δεύτερη.

Μεταπηδώ και έρχομαι στο ελληνικό σινεμά. Τον τελευταίο καιρό παρακολούθησα δύο ελληνικές ταινίες, τους Τέλειους Ξένους και τη Ρόζα της Σμύρνης. Και οι δύο ταινίες πραγματεύονται, αναμφίβολα, πολύ ενδιαφέροντα ζητήματα. Οι Τέλειοι Ξένοι καταπιάνονται με τις ανθρώπινες σχέσεις, φιλικές και ερωτικές και το κατά πόσο είμαστε ειλικρινείς με τους δικούς μας ανθρώπους. Θα μπορούσε να το πάει και ένα βήμα παρακάτω και να θέσει ερωτήματα περί της ιδιωτικότητας και του τι ανήκει σ' αυτήν. Δεν κάνει κάτι τέτοιο, αντιθέτως εστιάζει ιδιαιτέρως στην εξέλιξη των σχέσεων εφτά φίλων κατά τη διάρκεια ενός δείπνου στο οποίο αποφασίζουν να παίξουν ένα ''παιχνίδι''. Αφήνουν όλοι τα κινητά τους πάνω στο τραπέζι και φανερώνουν στους υπόλοιπους κάθε μήνυμα ή κλήση που δέχονται. Ναι, γίνονται μαλλιά κουβάρια. Μήπως όμως ήταν, έτσι κι αλλιώς;

Η ιδέα πάνω στην οποία βασίζεται η ταινία, η οποία παρεμπιπτόντως αποτελεί πιστή διασκευή του Perfetti sconosciuti του Πάολο Τζενοβέζε, είναι άκρως ενδιαφέρουσα και σε κάνει από την αρχή να θες να παρακολουθήσεις την ανάπτυξή της στο σενάριο. Πραγματικά, δε σε απογοητεύει. Το σενάριο εξελίσσεται με ρυθμό, η σκηνοθεσία επικεντρώνεται σε όλους τους χαρακτήρες, χωρίς να αφήνει κάποιον στην απ' έξω και γενικά δεν κάνει καμία μεγάλη κοιλιά που να προκαλέσει χασμουρητά στο θεατή. Οι ερμηνείες είναι ισορροπημένες, σωστά δομημένες-εγώ προσωπικά ξεχώρισα αυτή του Γιάννου Περλέγκα για το χιούμορ και το λεπτό σαρκασμό που έντυσε το ρόλο-και δεν ξεφεύγουν σε ακραία τεχνάσματα για να τραβήξουν την προσοχή του κοινού. Τώρα μένει να δω και την πρωτότυπη, ιταλική ταινία.

Η Ρόζα της Σμύρνης

Ρόζα της Σμύρνης. Μια ταινία για τη Μικρασία; Δε θα το έλεγα ακριβώς. Ο τίτλος μπορεί να παραπέμπει στο κομμάτι της ιστορίας που αφορά το μικρασιατικό ελληνισμό και την καταστροφή του 1922, δεν αποτελεί όμως ακόμη μία ιστορική ταινία. Ή μάλλον θα μπορούσαμε να την πούμε ιστορική, αφού ουσιαστικά αυτό που θέλει να μεταδώσει είναι πως η ιστορία γράφεται στις ζωές των απλών καθημερινών ανθρώπων και δεν είναι μόνο μάχες, υπογραφές συνθηκών και συναντήσεις ηγετών. Μια τέτοια ιστορία ξεδιπλώνεται κι εδώ, αυτή της Ρόζας, μιας νέας γυναίκας που τον Αύγουστο του 1922 φεύγει κυνηγημένη, όπως και πολλοί συμπατριώτες της από την πόλη της, τη Σμύρνη. Φτάνει στην Ελλάδα και για πολλά χρόνια κουβαλά ένα μεγάλο μυστικό, για το οποίο φυσικά και δε θα γράψω καθότι όλοι μισούμε το spoiling. 

Η Ρόζα της Σμύρνης έχει για υλικό μια πολύ ωραία ιστορία, πλούσια σε γεγονότα και συναισθήματα. Τα συναισθήματα αυτά όμως δεν καταφέρνει να τα μεταδώσει. Αυτό που ένιωσα περισσότερο παρακολουθώντας τη Ρόζα ήταν μια αμηχανία. Α! και πολύ μπέρδεμα, ενώ δεν υπήρχε λόγος να γίνει κάτι τέτοιο. Ούτε σε αστυνομικό φιλμ τόση σύγχυση. Αισθάνθηκα πολλές φορές πως δεν υπήρχε μια αδιάκοπη ροή στην πλοκή της ταινίας, σαν να αγωνιζόταν να κρατηθεί εντός θέματος. 

Κατά τα άλλα μ' άρεσε η γεμάτη ερμηνεία του Τάσου Νούσια.Έχτισε έντεχνα την προσωπικότητα ενός ανθρώπου που έχει μάθει να μισεί το γείτονα λαό, κρύβει όμως και μια βαθιά ευαισθησία.

Το ίδιο ισχύει και για τη Λήδα Πρωτοψάλτη, στο ρόλο της σμυρνιάς Ρόζας, που παλεύει με νύχια και με δόντια να κρατήσει τους πάντες μακριά από το παρελθόν της.

Η ερμηνεία, ωστόσο, της Ευγενίας Δημητροπούλου είναι αμήχανη και χωρίς εντάσεις, ενώ κρατά έναν από τους βασικότερους ρόλους για την ταινία.  Πολλές φορές αισθανόμουν ότι βρισκόταν σε μια σκηνή, όχι ως πρωταγωνιστικός χαρακτήρας αλλά σαν μια πολύ όμορφη γυναίκα που στολίζει το πλάνο και ως εκεί. Είναι κρίμα που δεν ανέπτυξε περισσότερο το ρόλο, ενώ αναμφισβήτητα έχει τις απαιτούμενες υποκριτικές δυνατότητες.

Εν κατακλείδι, η Ρόζα της Σμύρνης, ακροβατεί ανάμεσα στη σαπουνόπερα και το μυθιστορηματικό ιστορικό δράμα. Περιέχει πληθώρα κλισέ, προσφέρει όμως και κάποιες δυνατές στιγμές που θα συγκινήσουν το θεατή. 

Κι επειδή η κινηματογραφική χρονιά δεν τελείωσε θα ακολουθήσει κι άλλη παρόμοια φλυαρία εκ μέρους μου, να 'στε σίγουροι! Ως τότε, περιμένω και τις δικές σας προτάσεις.