Όλα είναι ίδια, αν δεν τ' αγαπάς

Βρίσκομαι σε μια ουρά στην εφορία περιμένοντας να 'ρθει η σειρά για την άγια ώρα που θα γίνει επιτέλους η δουλειά μου. Δυο υπάλληλοι διαφωνούν επί ώρα για το αν ένα έγγραφο είναι επικυρωμένο, μια τρίτη υπάλληλος προσπαθεί να διευθετήσει το θέμα τριγυρνώντας μ' ένα τσιγάρο στο χέρι, εγώ έχω περάσει ήδη από πέντε γραφεία και γύρω μου το σκηνικό είναι φτιαγμένο από χιλιάδες χαρτονένιες κούτες με έγγραφα.''Παγωμένο σκοτάδι της πολικής νύχτας'', που έγραφε κι ο Max Weber για τη γραφειοκρατία.

Η αναμονή βέβαια, και δη η αναμονή σ' ένα θλιβερό μέρος, σου δίνει τη δυνατότητα, μάλλον, σωστότερα, σε εξαναγκάζει να σκεφτείς. Ό,τιδήποτε άλλο απ' ό,τι διαδραματίζεται γύρω σου. Κι επειδή μάλλον βρισκόμουν σ' ένα μέρος άσχημο, άσχημο με όλη τη σημασία της λέξης, αναρωτήθηκα τι σημαίνει πραγματικά το αντίθετό του. Το όμορφο.

Δε θα ανατρέξω σε λεξικά και επιστημονικές πηγές για να βρω την έννοια. Ο όμορφος είναι, αλλιώς, ο έμορφος, ο εύμορφος, από το ευ και μορφή, αλλά έχει δεν έχει και καμια σημασία στην πραγματικότητα· το ευ, το καλό, είναι άλλο για τον καθένα μας, είναι διαφορετικό κι υποκειμενικό. 

Κι εξάλλου κάποιος ή κάποια δεν είναι όμορφος ή όμορφη, κάτι δεν είναι όμορφο. Κάποιον ή κάποια τον/τη θεωρώ όμορφο/η και κάτι όμορφο το θεωρώ ως τέτοιο εγώ, επίσης. 

Δε βρίσκεται εύκολα, λοιπόν, το κοινό μέτρο για το πού αποδίδεται η ομορφιά και εδώ που τα λέμε de gustibus et coloribus non est disputandum. Είναι και κάτι άλλο όμως, που είναι, πιστεύω, κοινό σε όλους μας παραγωγικό στοιχείο της ομορφιάς. Η αγάπη. Κι ό,τι αυτή συνεπάγεται.

Σαν τη ''μαμά-κουκουβάγια'' θα μου πείτε; Που αγαπά τα παιδιά της και τα βρίσκει πανέμορφα; Ναι, κι αυτό. Το όμορφο δεν είναι τελικά το άρτιο, μα το ξεχωριστό·κι αυτό δημιουργείται από εμάς και μόνο. Από το κομμάτι της καρδιάς μας που κάπου αφήνουμε, από το χρόνο που αφιερώνουμε, από τις σχέσεις που πλάθουμε, από αυτή την κλωστίτσα που μας ενώνει με κάποιον ή κάτι.

''Ο μικρός πρίγκιπας έφυγε να δει ακόμη μια φορά τα τριαντάφυλλα. «Δε μοιάζετε καθόλου με το δικό μου τριαντάφυλλο», είπε... «Είστε όμορφα, αλλά κενά... Αν κάποιος τυχαίος περαστικός έβλεπε το τριαντάφυλλό μου, θα νόμιζε ότι σας μοιάζει. Εκείνο όμως είναι πολύ πιο σημαντικό από όλα σας, γιατί είναι το τριαντάφυλλο που έχω εγώ ποτίσει. Γιατί είναι το λουλούδι που προστάτεψα. Γιατί έχω σκοτώσει τα σκουλήκια του, γιατί είναι το τριαντάφυλλο που έχω ακούσει να παραπονιέται, να καμαρώνει ή να σιωπά. Γιατί είναι το τριαντάφυλλό μου το καλύτερο απ' όλα.΄''

Δεν είναι πουθενά τα ‘’αρμονικά χαρακτηριστικά’’, πουθενά το έντονο, ζωηρό χρώμα στο λουλούδι, πουθενά ο ψηλός του μίσχος, πουθενά δεν αναζήτησε κάτι τέτοιο ο Μικρός Πρίγκηπας. Φρόντισε και αγάπησε το λουλούδι του και δημιούργησε κάτι ξεχωριστό, κάτι όμορφο.

Τίποτα το ιδιαίτερο δεν υπάρχει εκεί που δεν αγαπάμε, εκεί που δεν αφιερώνουμε χρόνο για να ανακαλύψουμε κάποιον άνθρωπο ή κάτι, ένα βιβλίο, για παράδειγμα, εκεί που δε θυσιάζουμε δικές μας επιθυμίες, που δεν παλεύουμε να πλάσουμε μια σχέση.

Το λέει και κάπου στη σύγχρονη ελληνική μουσική ξέρετε. “Όλα είναι ίδια αν δε τα’ αγαπάς’’.

Έτσι, η επιστήμη που σπουδάζεις είναι όμορφη όχι γιατί έχει οπωσδήποτε για όλους κάτι το συναρπαστικό, αλλά γιατί εσύ την αγαπάς, της δίνεις και παίρνεις απ’ αυτή. Ο άνθρωπος που έχεις απέναντί σου στο τραπέζι, δεν είναι όμορφος γιατί έγινε κάποια δημοσκόπηση κι οι εννιά στους δέκα τον χαρακτήρισαν ωραίο, αλλά γιατί εσύ αφιέρωσες χρόνο και ανακάλυψες στα μάτια του κάτι ζεστό, κάτι ιδιαίτερο κάτι ξεχωριστό, και είναι όμορφος. Μέσα από τη δικιά σου τη ματιά; Ναι, μέσα από τη δικιά σου.

(To ''κάπου στη σύγχρονη ελληνική μουσική βέβαια, δεν είναι παρά η υπέροχη Φωτοβολίδα, του Ορφέα Περίδη)