Άναρχη βροχή, άναρχη γραφή

Αυτό το κείμενο θα 'ναι κάπως άναρχο. Κάπως; Βασικά, δεν υπάρχει ''κάπως άναρχο''. Σκέτο άναρχο, λοιπόν.

Είναι που βρέχει μάλλον. Νερό που άναρχα πέφτει από τον ουρανό. Σταγόνες που δεν υπακούουν πουθενά κι η καθεμία τραβάει το δικό της δρόμο προς τη γη. 

Αυτή η άναρχη η βροχή τα φταίει, λοιπόν. Όλοι κάτι θα νοσταλγήσουμε με τη βροχή, κάτι θα θυμηθούμε, με κάτι θα μελαγχολήσουμε, κάτι θα ποστάρουμε (οι νέες τεχνολογίες με εξαναγκάζουν να αναφερθώ και σ' αυτό). Είναι άναρχη και η σκέψη βλέπετε και δε συμμαζεύεται εύκολα.

Αυτή τη στιγμή το ρολόι μου δείχνει 3:47 το πρωί. Κι έξω-όπως θα καταλάβατε κι από την εισαγωγή,που δεν είναι κι η εισαγωγή καθότι άναρχο το κείμενο-ρίχνει μια όμορφη βροχούλα. Γλυκιά, όχι αγριεμένη, σαν να 'ναι κρέμα βανίλια ας πούμε.

Η βροχή μου θυμίζει δυο πράγματα. Πρώτα ένα τσίγκινο υπόστεγο.Το τσίγκινο υπόστεγο που βρισκόταν πίσω από το δωμάτιο των γονιών μου, όταν ζούσα στο χωριό. Εκεί αράζαμε με την αδερφή μου αρκετά βράδια, ιδίως όταν ήμασταν αρκετά μικρούλες γιατί είχε και μια μικρή τηλεόραση ασπρόμαυρη, ω ναι! Τα βράδια που λάτρευα εκεί ήταν, όταν έβρεχε. Οι σταγόνες έπεφταν στο τσίγκινο υπόστεγο και έμοιαζαν να χόρευαν κλακέτες, έτσι όπως έσκαγαν πάνω του. 

Κι ακουγόταν τόσο όμορφα. Πάπλωμα, η τηλεόραση να ακούγεται κάπου στο βάθος και η βροχή να σε νανουρίζει με τη δική της μουσική. Και ξέρετε κάτι; Ακόμα και τώρα που τα γράφω όλα αυτά έχω και πάλι αυτή την αίσθηση, αυτή που είχα τότε. Σαν να έρχονται δυο ζεστά χέρια και να σου κάνουν μια μεγάλη αγκαλιά. Κι αν κάτι μου λείπει στην πόλη, όσο κι αν ακούγεται ανόητο, είναι αυτή η βρόχινη μουσική. Κι έχω χρόνια να την ακούσω...

Το δεύτερο που μου 'ρχεται στη μνήμη με τη βροχούλα είναι ένα ποίημα. Τα πάθη της βροχής της Δημουλά. Δε θυμάμαι καν σε ποια τάξη του λυκείου ήταν στην ύλη των κειμένων λογοτεχνίας και το γνώρισα πρώτη φορά. Αυτοί οι στίχοι όμως ''κάθε σταγόνα κι ένα εσύ/όλη τη νύχτα...'' σαν να έγραψαν στο υποσυνείδητό μου και ξεπετάγονται ανενόχλητοι κάθε που βρέχει. Όλη αυτή η στιχουργική προσέγγιση του υδάτινου όγκου, φερμένου από το υπερπέραν, η κατηγόρια πως η βροχή είναι η υπεύθυνη για όλες εκείνες τις μνήμες δε μπορούν να αφήσουν κανέναν να μην αναρωτηθεί μήπως κι ο ίδιος βιώνει όλα αυτά τα πάθη της βροχής. 

Άναρχα νομίζω και πως θα τελειώσω αυτό το κείμενο. Δε θα έχει επιλόγους και τα σχετικά. Ας βάζουμε και λίγο αναρχία στη γραφή μας, ας λέμε αυτά που σκεφτόμαστε, αφού εκεί που πρέπει να πούμε αυτά που νιώθουμε, κολλάει η άτιμη η γλώσσα και πάει και λέει άσχετα...   

Ώρα 4:15 το πρωί κι έξω βρέχει.