Ένα σύντομο κείμενο και λίγες σκέψεις που αποτύπωσα στη σελίδα μου στο facebook για την απόφαση 660/2018 του Συμβουλίου της Επικρατείας. Από νομικής άποψης αποτελεί μια απόφαση που σίγουρα θα σχολιαστεί πολύ έντονα. Ωστόσο, τη θεωρώ χρήσιμη. Μας θυμίζει πως ζούμε σε μια βαθιά συντηρητική κοινωνία που δε σέβεται εν τοις πράγμασι το διαφορετικό και την ελευθερία της έκφρασης.
Απόφαση 660/2018 ΣτΕ ή αλλιώς η διαβόητη απόφαση για τον τρόπο αλλαγής διδασκαλίας του μαθήματος των θρησκευτικών.
Οι είκοσι από τους εικοσιπέντε δικαστές της Ολομέλειας του ΣτΕ ερμήνευσαν το Σύνταγμα με τέτοιο τρόπο που μπορούμε πια με βεβαιότητα να πούμε πως ζούμε σε κάποια θεοκρατούμενη χώρα. Πέρα από τον τρόπο που ερμηνεύουν το 16 παρ. 2 του Συντάγματος, κρίνοντας πως ο σκοπός της συνταγματική διάταξης είναι η ανάπτυξη όχι οιασδήποτε θρησκευτικής συνείδησης, αλλά της ορθόδοξης χριστιανικής συγκεκριμένα, θα σταθώ σε μια άλλη λογική που υποκρύπτει αυτή η απόφαση του ΣτΕ.
Αναφέρεται,εν ολίγοις,στην απόφαση πως οι μαθητές στους οποίους απευθύνεται η αναθεωρημένη διδασκαλία των θρησκευτικών είναι μικρής ηλικίας και πως διαταράσσονται ψυχολογικά ,όταν έχοντας μάθει πως εδώ στην Ελλάδα πιστεύουμε στο Χριστούλη και στα συναφή, ξαφνικά έρχονται σε επαφή με σχολικά βιβλία που δεν έχουν τη μορφή κατήχησης. Οι μαθητές, τονίζει η απόφαση ''δε διαθέτουν την ωριμότητα και κριτική αντίληψη των ενηλίκων'' και ''η εισαγόμενη με την προσβαλλόμενη απόφαση διδασκαλία αποτελεί επέμβαση στον ευαίσθητο ψυχικό κόσμο των μαθητών''.
Σε άλλο δε σημείο της απόφασης, όταν γίνεται λόγος περί ερμηνείας του άρθρου 16 παρ.2 Σ, χρησιμοποιείται η έκφραση ''...των μαθητών που ανήκουν στην επικρατούσα θρησκεία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού''
Που ΑΝΗΚΟΥΝ. Το ΣτΕ έχει ήδη δηλαδή αποφασίσει από μόνο του για τους μαθητές πως αυτοί ασπάζονται το χριστιανισμό και συγκεκριμένο μάλιστα δόγμα. Το κάνει μάλιστα αυτό, προαποφασίζει δηλαδή κατά κάποιο τρόπο, ενώ τους θεωρεί ευαίσθητους και όχι ώριμους πνευματικά να παίρνουν αποφάσεις περί του θρησκεύειν. Βέβαια αυτό το τελευταίο φαίνεται να ισχύει ως μονόπλευρο επιχείρημα. Τα παιδιά, λέει το ΣτΕ, δεν είναι ώριμα ακόμα οπότε δεν πρέπει να τα εκτρέψουμε από το χριστιανισμό. Δε μπορείς να αποφασίσεις εσύ για τον εαυτό σου; Θα αποφασίσω εγώ για εσένα!
Το ότι ένας άνθρωπος στα οχτώ του ή και στα 15 του δεν είναι ώριμος να αποφασίσει περί του αν θα θρησκεύει ή όχι και ποιο θρήσκευμα θα ασπαστεί εν τέλει, αν αποφασίσει να το κάνει πράγματι ισχύει. Ένα παιδί στα οχτώ του χρόνια ή και στη εφηβεία ακόμα δεν το απασχολούν τέτοια ζητήματα. Αυτό δεν επιτρέπει σε κανένα να αποφασίζει εκ των προτέρων για το παιδί. Το ζήτημα του θρησκεύειν έχει, να το πούμε απλά, να κάνει με το τι θεωρεί ο καθένας καλό για τον ίδιο. Δεν αφορά κανέναν, πόσο μάλλον το κράτος.
Έτσι, αν τελικά διατηρήσουμε κάποιο μάθημα θρησκευτικών στο πρόγραμμα σπουδών, αυτό θα πρέπει να είναι πλουραλιστικό, όχι μόνο γιατί έτσι είναι πια η η κοινωνία μας κι αυτό όσοι δεν το αποδέχονται καλά θα κάνουν να το ξανασκεφτούν, αλλά γιατί το μέλλον ενός παιδιού παραμένει ανοιχτό μόνο αν του έχουμε αφήσει ανοιχτούς όλους τους δρόμους.
Τέλος, καθώς ζω σε περιβάλλον εκπαιδευτικών δημοτικού, ξέρω πως το βιβλία των θρησκευτικών έχουν βελτιωθεί αισθητά και είναι όντως φτιαγμένα γι' αυτό που λέμε πλουραλιστική κοινωνία. Φυσικά παρεμβάλλεται και ο εκάστοτε εκπαιδευτικός που διδάσκει, ωστόσο θέλω να ελπίζω πως στην πλειονότητά τους δε ζούνε κάπου στο 1950.
Απόφαση 660/2018 ΣτΕ ή αλλιώς η διαβόητη απόφαση για τον τρόπο αλλαγής διδασκαλίας του μαθήματος των θρησκευτικών.
Οι είκοσι από τους εικοσιπέντε δικαστές της Ολομέλειας του ΣτΕ ερμήνευσαν το Σύνταγμα με τέτοιο τρόπο που μπορούμε πια με βεβαιότητα να πούμε πως ζούμε σε κάποια θεοκρατούμενη χώρα. Πέρα από τον τρόπο που ερμηνεύουν το 16 παρ. 2 του Συντάγματος, κρίνοντας πως ο σκοπός της συνταγματική διάταξης είναι η ανάπτυξη όχι οιασδήποτε θρησκευτικής συνείδησης, αλλά της ορθόδοξης χριστιανικής συγκεκριμένα, θα σταθώ σε μια άλλη λογική που υποκρύπτει αυτή η απόφαση του ΣτΕ.
Αναφέρεται,εν ολίγοις,στην απόφαση πως οι μαθητές στους οποίους απευθύνεται η αναθεωρημένη διδασκαλία των θρησκευτικών είναι μικρής ηλικίας και πως διαταράσσονται ψυχολογικά ,όταν έχοντας μάθει πως εδώ στην Ελλάδα πιστεύουμε στο Χριστούλη και στα συναφή, ξαφνικά έρχονται σε επαφή με σχολικά βιβλία που δεν έχουν τη μορφή κατήχησης. Οι μαθητές, τονίζει η απόφαση ''δε διαθέτουν την ωριμότητα και κριτική αντίληψη των ενηλίκων'' και ''η εισαγόμενη με την προσβαλλόμενη απόφαση διδασκαλία αποτελεί επέμβαση στον ευαίσθητο ψυχικό κόσμο των μαθητών''.
Σε άλλο δε σημείο της απόφασης, όταν γίνεται λόγος περί ερμηνείας του άρθρου 16 παρ.2 Σ, χρησιμοποιείται η έκφραση ''...των μαθητών που ανήκουν στην επικρατούσα θρησκεία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού''
Που ΑΝΗΚΟΥΝ. Το ΣτΕ έχει ήδη δηλαδή αποφασίσει από μόνο του για τους μαθητές πως αυτοί ασπάζονται το χριστιανισμό και συγκεκριμένο μάλιστα δόγμα. Το κάνει μάλιστα αυτό, προαποφασίζει δηλαδή κατά κάποιο τρόπο, ενώ τους θεωρεί ευαίσθητους και όχι ώριμους πνευματικά να παίρνουν αποφάσεις περί του θρησκεύειν. Βέβαια αυτό το τελευταίο φαίνεται να ισχύει ως μονόπλευρο επιχείρημα. Τα παιδιά, λέει το ΣτΕ, δεν είναι ώριμα ακόμα οπότε δεν πρέπει να τα εκτρέψουμε από το χριστιανισμό. Δε μπορείς να αποφασίσεις εσύ για τον εαυτό σου; Θα αποφασίσω εγώ για εσένα!
Το ότι ένας άνθρωπος στα οχτώ του ή και στα 15 του δεν είναι ώριμος να αποφασίσει περί του αν θα θρησκεύει ή όχι και ποιο θρήσκευμα θα ασπαστεί εν τέλει, αν αποφασίσει να το κάνει πράγματι ισχύει. Ένα παιδί στα οχτώ του χρόνια ή και στη εφηβεία ακόμα δεν το απασχολούν τέτοια ζητήματα. Αυτό δεν επιτρέπει σε κανένα να αποφασίζει εκ των προτέρων για το παιδί. Το ζήτημα του θρησκεύειν έχει, να το πούμε απλά, να κάνει με το τι θεωρεί ο καθένας καλό για τον ίδιο. Δεν αφορά κανέναν, πόσο μάλλον το κράτος.
Έτσι, αν τελικά διατηρήσουμε κάποιο μάθημα θρησκευτικών στο πρόγραμμα σπουδών, αυτό θα πρέπει να είναι πλουραλιστικό, όχι μόνο γιατί έτσι είναι πια η η κοινωνία μας κι αυτό όσοι δεν το αποδέχονται καλά θα κάνουν να το ξανασκεφτούν, αλλά γιατί το μέλλον ενός παιδιού παραμένει ανοιχτό μόνο αν του έχουμε αφήσει ανοιχτούς όλους τους δρόμους.
Τέλος, καθώς ζω σε περιβάλλον εκπαιδευτικών δημοτικού, ξέρω πως το βιβλία των θρησκευτικών έχουν βελτιωθεί αισθητά και είναι όντως φτιαγμένα γι' αυτό που λέμε πλουραλιστική κοινωνία. Φυσικά παρεμβάλλεται και ο εκάστοτε εκπαιδευτικός που διδάσκει, ωστόσο θέλω να ελπίζω πως στην πλειονότητά τους δε ζούνε κάπου στο 1950.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου